Poezio en nokta trajno

Tiuj ĉi pasaĝeroj sidas stabile (fonto: Novjorka publika biblioteko)

Mi sidis en nokta trajno kies aero estis plena je tiuj odoroj kiuj kutimas dum noktoj semajnfinaj: ebrio, dormemo, fikemo kaj vomo. Estis mi laca kaj dormema kaj ne same ebria kiel mi ŝatus. Ĉeestis mi antaŭe spektaklon grandegan kaj penis mian cerbon retrankviligi post vespero kies ĉefa muziko estis tia basplena muziko kiu donas al la cerbon vundojn mensajn. El la baso ne eblas retiriĝi kiam virino kiu apenaŭ vestas teksaĵojn dancas antaŭ siaj okuloj. Havante nur du manojn oni ne povas bari kaj la okulojn kaj la orelojn, tamen devas elekti.

Tiel dirite, sidis mi trankvile. Mi sidis en la trajno. Rigardante el la fenestron al preskaŭtuta malheleco. Pasinte stacion kies pozicio en la trajna reto gravas, eksidis apud mi juna paro, viro kaj virino. Li estis ebria, ŝi ebriega. Ŝiaj ruĝaj ŝtrumpoj kaj nigraj ŝuoj estis pruvo ke ili partoprenis feston kie oni vestu laŭmode. Evidente li neniam vizitis la lokon ili estis atingontaj.

— Kio estis la nomo de la stacio kie ni ŝanĝu al buso?, demandis li kiam ŝi sidis dormemege ĉe la seĝbordo kaj ne zorgis pri kien ili vojaĝas. Ŝian respondon estis apenaŭ aŭdebla, sed mi komprenis ke estis ĉe la sama stacio kie mi eliru.

— Ĉu vi certas ke tie ekzistas busoj kaj kiun buson ni prenu?, plue li demandis. La respondo ne aperis. La viro rigardis ŝin kaj skuis sian kapon humilige. Poste li rigardis min serĉante mian samopinion. Mi klarigis al li ke tie certe ekzistas busoj ĉar multaj tie loĝas ke bezonas transportiĝi tien — eĉ meznokte.

Subite, kiam mi parolis, aŭdis ni brueton apudan. La virino kuŝis surplanke per sia pugo suprendirekta. Denove li skuis sian kapon. Li ne helpis ŝin sed demandis denove pri la numero de la buso prenebla. Malrapidege turniĝis ŝi kaj direktigis siajn okulojn ombroplenajn al li, movetis sian kapon tien kaj reen, kaj tiris la longan hararon el la vizaĝo malantaŭen.

— Ni povos preni iun ajn buson, ŝi diris. La diraĵo estis plena je senrespondeco. Mi estis tuj trafita de tiu sento kiu aperas kiam oni komprenas ke oni estas tro aĝa por zorgi pri kion buson oni preni por iri hejmen aŭ ĉu oni sukcesos iri al la laborejo la tagon poste.

— Tio estis la plej bela kion mi hodiaŭ aŭdis, mi diris al ŝi. En la sama momento la trajno haltis en nia stacio kaj la paro juna zigzagis al la busoj por preni iun ajn. Ili iris al la busoj; junaj, senzorgaj kaj fikemaj.